«ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑ, ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΠΟΧΗ…»

27 Δεκεμβρίου 2009
Έναντι ενός κοινωνικού προβλήματος που αρχίζει να συνειδητοποιεί κάποιος ότι είναι δυσεπίλυτο, δεν έχει τη δυνατότητα να υιοθετήσει άπειρες στάσεις ζωής: Είτε πχ θα καμωθεί ότι δεν τρέχει τίποτα (απάθεια), είτε θα δει τι μπορεί να κάνει μόνος του ή μαζί με άλλους (θετική δράση) , είτε θα υποταχθεί σε αυτό με έντονες εσωτερικές αντιστάσεις (κατάθλιψη), είτε με μια νέα ονομασία θα ωραιοποιήσει το πρόβλημα αυτό και θα προσπαθήσει να συμφιλιωθεί μαζί του (ας την ονομάσουμε «προσαρμογή δια της λήθης και της αναγέννησης»). Με κάθε μια από τις στάσεις αυτές τα άτομα επιδιώκουν την επιβίωσή τους. Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα.

1. Η Κλιματική Αλλαγή, για πολλούς δεν υπάρχει καν. Αν παραδεχτούν κάποια στιγμή ότι επισυμβαίνει πράγματι, θεωρούν ότι αυτή οφείλεται σε μη ανθρωπογενείς παράγοντες. Και αν στο τέλος πεισθούν ότι οφείλεται σε ανθρωπογενείς παράγοντες, τότε και πάλι δεν πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει τίποτα (αφού, κατ` αυτούς, δεν είναι δυνατόν να συνεννοηθούν τόσοι άνθρωποι –εξ αιτίας των διαφορετικών τους συμφερόντων και συνηθειών - ώστε να καταφέρουν κάτι). Πορεύονται λοιπόν στη συνέχεια έχοντας απωθήσει το πρόβλημα στο υποσυνείδητό τους.

2. Ας δούμε τώρα πώς αντέδρασε πχ μια μερίδα Ελλήνων κατά τη γερμανική εισβολή του 40 στην Ελλάδα. Οργανώθηκε και έκανε αντίσταση, χωρίς να περιμένει τι θα έκαναν οι άλλοι λαοί και οι άλλες χώρες. Είναι το ίδιο που κάνουν σήμερα χώρες όπως η Δανία και η Ν. Ζηλανδία έναντι του φαινομένου της Κλιματικής Αλλαγής: Παίρνουν, δηλαδή, αποφάσεις και υλοποιούν μεγάλα επενδυτικά προγράμματα στον κλάδο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, χωρίς να περιμένουν αν θα συμφωνήσουν οι Μεγάλες χώρες για κοινή δράση. Το ίδιο επίσης κάνει το Ιράν, όταν έχει ήδη επιτύχει τη σταθεροποίηση του πληθυσμού του με ένα θαυμαστό- για μουσουλμανικό κράτος- πρόγραμμα που εφαρμόζει κλπ.

3. Ας έρθουμε τώρα και στο μεγάλο θέμα της ανεργίας: Η υπόκωφη συναισθηματική διαταραχή της νεολαίας – η οποία ευρίσκεται ανάμεσα σε μια εκπαίδευση που τους έχει υποσχεθεί καλοπληρωμένες και μόνιμες θέσεις εργασίας και σε μια αγορά εργασίας στην οποία δεν υπάρχουν πια πολλές τέτοιες θέσεις, την ίδια στιγμή που οι «χειρωνακτικές» εργασίες βρίσκονται στην αρένα της παγκοσμιοποίησης (μαζί με τους λαθρομετανάστες και τις ανασφάλιστες συνθήκες εργασίας κλπ), - φαίνεται να οδηγεί μια μερίδα της στην καταθλιπτική μόνωση και περιθωριοποίηση.

4. Σχετικά τώρα με την τέταρτη περίπτωση: Ακούς πχ νέους ανθρώπους στην Καλαμάτα να λένε: « Τι ωραία… εφέτος είχαμε ζεστό φθινόπωρο … και όλο το Νοέμβριο δεν σταμάτησα καθόλου τα μπάνια». Κάποιοι επιστήμονες ονόμασαν αυτή τη συμπεριφορά των νέων ως «περιβαλλοντική αμνησία των γενεών». Ή ακούς κάποιους άλλους ανθρώπους να λένε: «Είμαστε ένα κράτος γερασμένο… Ευτυχώς και υπάρχουν οι ξένοι για να στηρίξουμε τα ταμεία» (αφού βέβαια όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθούσαμε ανέμελα να τρώγονται τα χρήματα των ταμείων από τους αρμοδίους –και αφού αισίως πλησιάζουμε στο 1 εκατομ ανέργους). Όσο για τους Κινέζους και τα κινέζικα προϊόντα ή την ενοικίαση του λιμένος του Πειραιά από αυτούς για 35 χρόνια, για μερικούς Έλληνες –όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα, αλλά θεωρείται κάτι σαν ευλογία. Πιστεύουν δηλαδή, ότι εξασφαλίσαμε κατά κάποιο τρόπο τζάμπα προϊόντα για πάντα ( και ας έχουν πχ τα κινεζικά προϊόντα κάνει ασύμφορη την παραγωγή οιουδήποτε αγροτικού ή βιοτεχνικού προϊόντος στη χώρα μας ή ας προωθούν ταχύτατα την εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη). Βέβαια το κλασικότερο παράδειγμα είναι αυτό «του γενιτσαρισμού», όταν δηλαδή, κάποιος ταυτίζεται απόλυτα με μια καταπιεστική εξουσία και στη συνέχεια την υπηρετεί με την ορμή του νεοφώτιστου.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη στάση των κομμάτων: Αν για το ένα κόμμα κυρίαρχο είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα -και το οικολογικό είναι κάτι σαν μια « γαρνιτούρα» στο πρόγραμμά του , για το άλλο κόμμα κυρίαρχο είναι το οικολογικό ή το κοινωνικό ζήτημα -και το μεταναστευτικό θεωρείται κάτι σαν ευλογία. Για το ένα ο Φιλελευθερισμός είναι η τέλεια ιδεολογία, ενώ για το άλλο θεωρείται ως η βασική αιτία που μας έχει φέρει στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Τέλος, για κάποιο άλλο ο Σοσιαλισμός είναι η τέλεια ιδεολογία, αλλά για την ώρα μπορεί να περιμένει. Και πάει λέγοντας…


ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ, ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ `Η ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΝΑ ΕΝΙΑΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ; Γιατί η Ανάπτυξη (η οποία καθοδηγείται σήμερα από το πολυεθνικό κεφάλαιο) τείνει πια ολοφάνερα να εξελιχθεί σε μια φούσκα, καθώς «οι συλλογικές απαιτήσεις της ανθρωπότητας για πρώτη φορά ξεπέρασαν την αναπαραγωγική ικανότητα της Γης, περίπου, το έτος 1980. Από δε το έτος 2009 και μετά, οι απαιτήσεις (του Ανθρώπου) από τα Φυσικά Συστήματα όλου του Πλανήτη ξεπερνούν την ικανότητα που έχει ο πλανήτης μας για βιώσιμη παραγωγή, σχεδόν κατά 30%. Αυτό σημαίνει ότι ικανοποιούμε τις τρέχουσες ανάγκες μας με το να καταναλώνουμε ένα μέρος από το Κεφάλαιο της ίδιας της Φύσης. Έτσι όμως θέτουμε τις βάσεις για μια πιθανή κατάρρευση, όταν αυτό το Βασικό Φυσικό Κεφάλαιο εξαντληθεί.


Αν δε, ( για να χρησιμοποιήσουμε το διάσημο παράδειγμα του ΛΜ) το κατά κεφαλήν εισόδημα των Κινέζων, μέχρι το 2030, φτάσει το αντίστοιχο των Αμερικάνων, και αν οι πρώτοι ακολουθήσουν τα καταναλωτικά πρότυπα των δεύτερων, τότε (η Κίνα) θα χρειαζόταν:
• 2 φορές περισσότερο χαρτί απ` όσο καταναλώνεται σήμερα παγκοσμίως.
• Άλλο ένα δισεκατομμύριο αυτοκινήτων, επί πλέον των 860 εκατομμυρίων- που κυκλοφορούν σήμερα παγκοσμίως.
• «Τσιμεντο»-στρωμένους δρόμους, πλατείες κλπ, που θα ήταν ίσης έκτασης με τους σημερινούς ορυζώνες της Κίνας.
• Άλλο τόσο πετρέλαιο – και περισσότερο μάλιστα- από αυτό που αντλείται σήμερα. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

• Το οικονομικό μοντέλο του δυτικού κόσμου – που στηρίζεται στα καύσιμα και που κυριαρχείται από το ΙΧ, καθώς επίσης παράγει ‘πράγματα μιας χρήσης’, δεν θα λειτουργήσει για την Κίνα.
• Αν δεν λειτουργήσει όμως για την Κίνα, δεν θα λειτουργήσει ούτε και για την Ινδία, ούτε και για τα υπόλοιπα 3 δισεκατομμύρια του Αναπτυσσόμενου Κόσμου.
• ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ» (LESTER BROWN, Plan B`).



Γιάννης Μαστοράκης