θυμίζει σχιζοφρένεια αυτό που ζει ο πλανήτης τους τελευταίους μήνες: ο
μισός κόσµος πεθαίνει από τις πληµµύρες κι ο άλλος μισός από τη δίψα. Οι πληµµύρες έπνιξαν τη Γερµανία και τη Γαλλία, και οι υψηλότερες θερµοκρασίες των τελευταίων 22 ετών στη Μεσόγειο στοίχισαν τη ζωή σε 220 άτοµα, 300.000 έµειναν άστεγοι από καταρρακτώδεις βροχές στη Βόρεια Κορέα, οι µουσώνες στοίχισαν τη ζωή σε 4.000 ανθρώπους στην Ινδία, την ίδια στιγµή η έρηµος της Νεβάδα επεκτείνεται απειλητικά και στην Ιαπωνία θρηνούν νεκρούς από τον καύσωνα.
Ταυτόχρονα, σε Πελοπόννησο, Πάρνηθα, Πήλιο, Εύβοια εστίες φωτιάς ξεσπούσαν καθηµερινά σε ένα εφιαλτικό καλοκαίρι που όµοιό του δεν ξανάδε η χώρα. Τόποι απίστευτης οµορφιάς εξαφανίστηκαν. Σε τέτοιες στιγμές απόγνωσης τα media και οι πολιτικοί υποκριτικά κόπτονται για το τις πταιει και επιδίδονται σε ένα θέατρο εντυπώσεων µε αποδιοπομπαίους τράγους, από µηχανής θεούς και πόντιους πιλάτους, προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το θάνατο και να στρέψουν την κατακραυγή σε ανώδυνες οδούς.
Συγχρόνως, εδώ και µια δεκαετία µεγάλα έργα τρυπάνε βουνά, µετακινούνε ποτάµια και χτίζουν τσιµεντένια τείχη κατά µήκος του παραλιακού µετώπου της χώρας. Παράλληλα, εδώ και µια πενταετία καταστρώνεται το νοµικό οπλοστάσιο της αειφόρου ανάπτυξης που θεσµοποιεί και κατοχυρώνει µια άνευ προηγουµένου καταστροφή και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος στο όνοµα της βιωσιµότητας των φυσικών πόρων για τις µελλοντικές γενεές. Αλλά εδώ και µια πεντηκονταετία η ιδεολογία της ανάπτυξης ενσωµατώθηκε στο φαντασιακό των πληθυσµών ως ο µόνος αδιαφιλονίκητος δρόµος για την ευτυχία και την ατοµική ευηµερία. Τους επόµενους µήνες στην Ευρύτερη Περιοχή της Θεσσαλονίκης θα συντελεστεί µια άνευ προηγούµενου ριζική µεταστροφή, καθώς µεγάλα αναπτυξιακά έργα αλλάζουν και διευρύνουν ανεξέλεγκτα τα ποιοτικά και ποσοτικά όρια του αστικού τοπίου. Σε τέτοιες στιγµές απόγνωσης είναι κρίσιµο το άνοιγµα µίας συνολικής συζήτησης για το αναπτυξιακό µοντέλο και το οικολογικό ζήτηµα.